‘Grote stap naar zelfstandigheid’ - Merletcollege sluit Erasmusproject af in Frankrijk

GRAVE - Al eerder schreef ik over het Erasmus-project van de Europese Unie, dat tot doel had Europese jeugd met elkaar in contact te brengen en wat meer te leren over Europese samenwerking. Samen met leeftijdsgenoten uit andere landen. Soms in Grave, soms in één van die andere landen. “Een prachtig project”, zegt lerares Frans van het Merletcollege, die ook coördinator van dit Europese project was. Half april was de laatste ontmoeting van jongeren uit Frankrijk, Litouwen, Spanje, Italië en Nederland. Gastschool was het Lycée Général & Technologique de Mirepois. Nederland was weer vertegenwoordigd door zes leerlingen van het Graafse Merletcollege en hun leraressen Birgit Butselaar en Ellen Willemsen.

Door Freddy Klooté

Gastgezin in Mirepois
Voor de 15-jarige Jolijn Jansen was het best spannend: “Ik had nog nooit gevlogen en was ook nog nooit alleen naar het buitenland geweest. En dan ook nog naar Frankrijk waar de taal best wel moeilijk was. En we ook nog in een gastgezin zouden komen. We vertrokken vanaf Schiphol en kwamen laat aan in Toulouse. De dag daarna was een gezellig dagje rondsnuffelen in Toulouse. ’s Avonds gingen we met de trein naar Pamiers en van daaruit met de bus naar Mirepoix. Naar mijn gastgezin. Spannend. En ze waren er ook nog niet op tijd. Iedere seconde leek wel een uur. Gelukkig waren ze me niet vergeten en gelukkig was mevrouw Willemsen erbij, en gingen we op weg naar mijn gastgezin, dat een week mijn thuis zou zijn. Bij binnenkomst mijn cadeautjes gegeven met enkele zinnetjes in het Frans en Engels. Ik had stroopwafels en drop als geschenk. Van mijn Franse gastouders kreeg ik chocolade. Nadat ik met de ouders, mijn leerling-collega Laura en haar broertje kennis had gemaakt, ging ik naar bed. De volgende ochtend moest ik vroeg op, want het project is er niet alleen voor de fun, maar er moet ook gewerkt worden. Om acht uur was ik op tijd op de Franse school om aan de week te beginnen”.

Ook Merlijn van Boekel (14) had toen de kennismaking met zijn gastgezin al achter de rug: “Na een ontbijt van stokbrood met water vertrok ik met de schoolbus naar het Lycée. In het speciale lokaal zaten we met de leerlingen van alle zes de landen bij elkaar. De openingsceremonie begon met een lied door de Franse leerlingen en enkele toespraken. Het schoolkoor zong ook nog een lied in het Occitaans. Mirepoix ligt in Occitanië, een speciale streek in Frankrijk met als hoofdplaats Toulouse. Na het lied kon de eerste opdracht beginnen. We werden verdeeld in groepen waarin minstens één leerling uit elk land zat. Daar leerden we overlevingskits voor in het buitenland. Bijvoorbeeld “Ik heb dorst” stond er in zes talen op. En zo waren er verschillende thema’s met woorden en zinnen. Best leuk. Daarna werd het nog leuker want we gingen in een restaurant eten. Drie gangen maar liefst. Ook het rondje door Mirepois, een stadje met de grootte van Grave, was best interessant. We leerden er alles over de geschiedenis. En dan weer terug naar het gastgezin. Daar gebeurde niet veel, want er was ook nog een zoon met autisme, die de hele dag zat te gamen. Om half negen ’s avonds gingen we nog uitgebreid warm eten. Dat was wel apart. En toen naar bed”.

Conclusies
Jolijn: “Het was een volle week met heel veel verschillende dingen. Ik moest het in mijn eentje doen. Zonder thuis. Een grote stap naar zelfstandigheid. Ik vind het nu makkelijker om met de jeugd uit andere Europese landen in contact te komen. Het heeft me meer zelfvertrouwen gegeven. Weet nu ook wat meer over Europa”.
Merlijn: “Ik heb nu meer vertrouwen om dingen alleen te doen, want in Frankrijk moest je alles zelfstandig doen. Het is nu makkelijker om contact te leggen met andere mensen uit Europa. Als je op de camping zit hoef ik niet per se eerst naar een Nederlander te zoeken”.
Lerares Birgit Butselaar: “Als coördinator heb ik veel moeten overleggen met het buitenland. Iedereen op dezelfde lijn zien te krijgen. Contacten met “Europa” over financiering en programmering gehad. De voertaal was Frans, dus veel contact met collega’s uit de andere landen gehad. Uit de evaluatie van Jolijn en Merlijn heb ik dingen opgepikt waar ik trots op ben. Zaken die we als organisatie wilden bewerkstelligen. Van contacten met andere Europese leerlingen tot het vergroten van de zelfstandigheid. Ik vind het hele project meer dan geslaagd en ik weet dat ik dan ook namens collega Ellen Willemsen spreek”.

Met een dankwoord van Birgit Butselaar in Mirepoix werd het Europese Erasmus-project definitief afgesloten. Jolijn en Merlijn: “We zouden het zo weer doen”.