Queen - Column Freddy Klooté

Op 8 september overleed op Balmoral Castle, de Queen. Een naam van het land is niet nodig. De hele wereld wist meteen over wie het ging. Slechts enkele maanden na de viering van haar 70-jarig jubileum als Queen, waarbij een ander Queen voor haar optrad. Honderdduizenden mensen vierden feest. En nu is ze, tijdens haar vakantie in haar zomerpaleis in Schotland stilletjes overleden. 96 werd ze. Er waren mensen in het VK die dachten dat ze onsterfelijk was. In de geschiedenisboeken blijft ze dat wel.

De Engelse tv heeft het maar druk met het uitzenden van alle activiteiten waarbij de Queen postuum nog bij betrokken is. En het moet me van het hart dat het wel erg veel activiteiten zijn. Sjonge, wat wordt er met dat mensje nog gezeuld. Van hot naar her. En door de tv zitten we overal met de neus er bovenop. Niets ontgaat ons. Een beetje vreemde beweging van King Charles III om een pennenbakje van tafel te verwijderen, kan rekenen op oververhitte social media.

Ook worden allerlei mensen geïnterviewd die ooit met de Queen gesproken hebben. Of haar in bijzondere situaties hebben gezien. Dat deed me denken aan 13 mei 1966. Het staat op mijn netvlies gebrand als gebeurde het gisteren. Mijn lieve moeder vroeg me die ochtend of ik haar met de auto naar Brugge wilde vervoeren en of ik met haar mee wilde gaan naar het bezoek van Queen Elisabeth, haar man Prins Philip aan de Belgische Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Ik sprong geen gat in de lucht, maar wilde wel eens iets voor mijn Belgische/Vlaamse moeder terugdoen. We woonden in Aardenburg en naar Brugge was een kwartiertje rijden. Dus die middag stonden we op de Grote Markt in Brugge. We waren op tijd gelukkig, want het was keidruk. Nadat een fiks aantal motorrijders van de Belgische politie voorbij waren gekomen, kwam daar de enorme limousine aan. De zon scheen vrolijk en het gejuich van de duizenden toeschouwers deed me denken aan een doelpunt van Club Brugge, waar ik ook nog wel eens van kon genieten. Enfin, de fraaie automobiel reed langzaam onze richting uit. En wat denk je? Mijn moeder loopt zo de weg op richting koninklijke auto, stopt vlakbij en roept “Vive le roi”. Mijn hart stond stil. Ik dacht aan president Kennedy, ook zo’n open limousine. In gedachten hoorde ik al scherpschutters volop in actie. Mijn god.

Nadat mijn moeder haar wens had geroepen, draaide ze zich om, en werd door een paar Belgische gendarmes glimlachend weer naast me in de rij gezet. De majesteiten in de auto werden licht glimlachend verder Brugge ingereden.

De terugreis naar Nederland verliep rustig. Een dolgelukkige moeder met haar nog bevende zoon. Ik heb daarna nooit meer een mens van Koninklijken bloede live aanschouwd.

Freddy Klooté