Ben - Column Jan van As

Toen ik in Zeeland kwam wonen was er een keileuke burgemeester. Hij was een man van wie de Engelsen zouden zeggen: ‘You love him or you hate him’. Gelukkig gold voor deze burgemeester in het overgrote deel ‘love’. Bovendien was hij een beetje een hippie met zijn slungelige lijf en eeuwige sigaret. Hij heette Frans Verheijen en was behalve in Zeeland ook burgemeester van Berghem. Hij was getrouwd met de dochter van onze Drutense burgemeester Bruineman.

Tijdens het bewind van Frans, 1958 tot 1979(!), gebeurden er goeie dingen in Zeeland. In die periode werd onder meer Stichting Jeugdbelangen opgericht en… de horeca ging helemaal de goeie kant uit. Frans vond de uitdijing van de horeca best wel interessant en gaf, waar hij kon, zijn medewerking. Bij sommige nieuwsfeiten weet je nog precies waar je was toen je het hoorde. Wij waren in Druten op de verjaardag van ons Mam (22-4-79, ze zou maandag 106 zijn geworden) toen we hoorden dat Frans zomaar opeens was overleden. Er ging een enorme schok door ons durpske. Hij was pas 57 jaar! Het hele dorp liep uit voor de uitvaart en Frans kreeg een ereplekje op het Zeelands Kerkhof. Na het tranendal werd Martien Verstraten, de locoburgemeester, de plaatsvervanger. Veel mensen in Zeeland vonden dat prima en voor hen hoefde er niemand anders te komen. Maar er werd een commissie opgetuigd en men ging op zoek naar een nieuwe burgemeester.

In 1979 hadden wij naast Bachus, in een opwelling, ook nog Het Gildehuys geopend in het centrum van Zeeland. Regelmatig staken we over om mijn zus bij te staan, ook deze donderdag. Dat was ook de dag dat er gebiljart werd en er een grote groep vaste klanten kwam om te stoten of te wauwelen, zoals ze dat noemden. Het was behoorlijk druk voor de donderdag en ik kon al meteen aan het glazen spoelen en tosti’s maken beginnen. Aan de bar stonden twee heren die ik niet kende. De ene meneer was een rustig type en de andere had al buurt met mijn zus! Gewoon een gesprekje van dat we zo’n mooi café hadden, en daar had ie helemaal gelijk in. Op een bepaald moment kwamen Jo Verstraten, Willy Ven en Jan (bus) van Dongen tegelijk binnen en toen ze een pilsje kwamen bestellen, herkende Jan die ene man, de kleinste. Jan riep: “Heij Ben, wat heb jij nou toch op donderdagavond in Zeeland te zoeken?” Ben reageerde met een grapje dat ik me niet meer kan herinneren, maar hij sprak niet de waarheid, dat zag ik wel met mijn kasteleinsoog. Even later zei Jan tegen mij dat het Ben Schellekens was en die was van ‘Den Bond’, waar Jan als directeur van Van Dongen’s tours nog al eens mee te maken had. Ik herinner me nog dat Jan zei dat hij een fijne vent was waar mee goed te onderhandelen was.

In die tijd gaven klanten nog rondjes. Niemand bestelde alleen voor zichzelf en de meesten zeiden als ze binnenkwamen: “Doet hier iets”. Wij wisten dan wel wie ze bedoelden en soms zei iemand: “Ik wacht efkes, want ik moet nog rijden”. Ben kende deze traditie ook en riep al vlug dat mijn zus ze nog maar eens vol moest maken. In mijn herinnering dronk hij cola-tik of baco. Het werd hartstikke gezellig met verhalen over chauffeurs die in den vreemde langs de pot piesten, tot hoe mooi Oostenrijk was! Tegen middernacht ging iedereen op huis aan en Ben had een probleem. Hij had te veel gedronken om nog te mogen rijden. Iemand moest dus iets regelen en twee van ons besloten met twee auto’s naar Uden te rijden, maar Ben bleek uit Veldhoven te komen! Dus werd het een ritje Veldhoven en tijdens die rit onthulde hij zijn grote geheim: hij was onze nieuwe burgemeester, maar dat mocht nog niemand weten…! Zeeland had het getroffen met Ben, van ‘80 tot ‘91 was hij een goeie burgemeester. Sommige zeurpieten noemden hem wel eens de horecaburgemeester. We mochten als horeca heel veel, maar daar hebben we nooit misbruik van gemaakt.

Ben, dagge bedankt bent, dawitte!

Jan van As