Afbeelding

Afscheid - Column Freddy Klooté

Column 1.392 keer gelezen

Afscheid nemen kent vele vormen en gaat gepaard met onvoorspelbare emoties. Stoere binken laten een traan en fragiele oude dames kijken met staalharde blik vooruit. Afgelopen week nam men in het Verenigd Koninkrijk langdurig de tijd voor het afscheid van de Koningin. Mensenmassa’s waren bijeengekomen, zoals dat alleen nog voorkwam in de jaren ‘20 van de vorige eeuw. Toen zo’n eeuw geleden een bekend acteur of schrijver naar zijn of haar laatste rustplaats werd gebracht, zag het letterlijk en figuurlijk zwart van het volk. Eenieder wilde erbij zijn.

De uitvaart van de Engelse Koningin, die al zo’n twintig jaar geleden was uitgedacht, duurde een dag of elf. De Britten namen er uitgebreid de tijd voor. Met eerbied en geduld stonden ze soms 25 uur in de rij om hun overleden vorstin lying-in-state te zien. Tien seconden wellicht. Tijd voor een buiging en weer doorlopen. Gemopperd werd er niet, notoire herrieschoppers hadden vakantie genomen.

De overleden Majesteit werd in een door haar zelf ontworpen lijkwagen, met veel glas, van hot naar her gereden. Erediensten volgden elkaar in rap tempo op en vooral de grote dag zelf, 19 september 2022, zal in menig Brits hart gebeiteld blijven.

Terwijl ik dit schrijf, stoppen op het kruispunt waarop ik uitkijk vijf tieners. Terug van school. Een tijdlang naast elkaar gefietst. Wat onwennig, want waarover moet je praten? Op het kruispunt moet ieder zijns weegs gaan. Tijd voor afscheid. Moeilijk. Onhandig pakt een jongen het stuur van een meisjes fiets vast, alsof hij haar wil houden. Maar er wordt niets gezegd. Ook de andere drie staan wat onwennig aan elkaars fiets te frummelen. Woorden zijn nog niet voorhanden. Tot de meisjes het zat zijn en ‘houdoe, tot morgen’ roepen en eenieder zijns weegs rijdt. Nog niet helemaal klaar voor de toekomst en enigszins opgelucht dat de ongemakkelijke en ontdekkende fase voorbij is. Tot morgen.

Soms neem je via-via afscheid van iemand. Het internet was dan de verbindende factor. En ook via dat internet hoorde je dat Frans was overleden. De man die dagelijks één of meer filmpjes via messenger opstuurde van muziek uit de vroege jaren van de rock-’n’-roll. Ik luisterde er met plezier naar en stuurde een duimpje terug, waarna ik weer een duimpje van Frans kreeg. We hebben elkaar nooit gezien, maar hij hoorde wel bij ons leven. Een piepje van de tablet: “Oh, dat is Frans”. Afscheid nemen doen vrouwlief en ik door een uurtje ouwe rockers van hem af te spelen.

En een dag of wat later, weer op Facebook het bericht dat Guus was overleden. Een vriendelijke man, die we een paar keer per jaar tegenkwamen en dan stonden te praten alsof we elkaar elke dag zagen. Je schrikt van zo’n bericht. Al denkend aan de ontmoetingen neem je afscheid.
En zo zijn er ontelbare manieren om afscheid te nemen. Ik geef de voorkeur aan dat van die jongeren op de fiets. Dat afscheid is er een met perspectief. Al ligt dat perspectief voor mij al lang achter me.

Freddy Klooté

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant