Alles in de hand - Column Freddy Klooté

De eerste twee decennia van mijn leven bracht ik door in een wereld waarin men langzamerhand weer het gevoel kreeg dat we alles in eigen hand hadden. De maatschappij in ons kleine landje was weer uit de puinhopen van de oorlog herrezen en de zon kwam weer langzaam tussen de wolken tevoorschijn. Herinneringen kwamen onder een laag van nieuwe ervaringen te liggen en braken alleen op stille momenten door. Dat gevoel kennen we allemaal.

Grote uitvindingen veranderden het kalme, vaststaande leven, en zetten het in een hogere versnelling. De wasmachine. De droogmachine. Weg met het handwerk en de afhankelijkheid van de wind. Het rijwiel met hupmotor. Later het symbool van brommende jeugd, in leren jasjes, met opgevoerde machines. Nozem zijn werd van scheldwoord een erenaam. De radio, het medium voor het nieuws, Nederlandstalige en klassieke muziek. Later de eerste muziek voor de nieuwe generatie op radio Luxemburg: piepend, krakend en vaak wegvallend. De tv was voor de toen oudere medemens het einde van de beschaving. Als kind dacht ik mijn hersens suf hoe die beelden via de lucht in dat kleine kastje terechtkwamen.

De mens is niet een diersoort die snel aan nieuwe situaties gewend raakt. Die televisie was Goddeloos en daardoor zeer gevaarlijk. Net als gemengd zwemmen overigens. De tijd waarin we dachten weer alles in de hand te hebben, voelden we als los zand door de vingers slippen. En daar kan de mens niet erg goed tegen.

Ik moest er aan denken toen ik in het FD een artikel las over Chinese onderzoekers die een elektronische huid hebben ontwikkeld, waarmee mensen van een afstand robots kunnen bedienen. De robots kopiëren de bewegingen van de drager van de huid. Mogelijkheden: bommen onschadelijk maken, coronatests af laten nemen en operaties uit laten voeren. Dus kun je dingen doen in een zeer besmettelijke, gevaarlijke omgeving en afstand speelt geen rol meer. Ook protheses die ledematen vervangen kun je van gevoel voorzien. Alles weer in de hand.

En dan komt er een ziekte over ons heen, waar we weinig van weten. Waar gissen dichterbij is dan weten. Waar maatregelen ervoor zorgen dat we de grip op ons leven wat verliezen. Waarin de overheid zelf geen oplossing weet, maar zich moet laten adviseren. Door instanties die het ook niet helemaal zeker weten. Dag na dag voelen we onze zekerheden als los zand door de vingers glippen. Alweer.

Voor complotdenkers was het de tijd van de Great Reset. Elk jaar, ook al vóór de corona komen in Davos een paar duizend mensen uit bedrijfsleven en politiek bij elkaar om de wereldproblemen te bespreken. In een vorige generatie was dat de Bilderbergconferentie. Een tikkeltje geheimzinnig. Notulen waren niet openbaar. Toen ze dat uiteindelijk toch werden, bleek die hele Bilderbergconferentie een veredeld borreluur te zijn. De Great Reset dwarrelde als bladeren bij een herfststorm uit elkaar. In elk blad een dreiging. Volgens de complotmensen. Als de bladeren straks bijeengeveegd zijn, zullen we allemaal kunnen zien dat ook de Great Reset niet meer was dan een gezellig samenzijn. Met een borrel en smakelijk eten.

Dan is het gewoon wachten op het volgende los zand.

Freddy Klooté