Bijzondere momenten voor zieke Fred Bogers uit Grave

GRAVE - Een van de laatste wensen van Fred Bogers uit Grave is onlangs in vervulling gegaan. Veel mensen in de omgeving van Grave kennen hem als ambulancebroeder. Met de Wensambulance is hij woensdag 5 januari nog één keer op bezoek geweest bij zijn oud-collega’s op de Spoedeisende Hulp van het Radboud UMC in Nijmegen. Er werd een rondleiding geregeld met als extra kers op de taart een bezoek aan de traumahelikopter op het dak van het ziekenhuis. Een paar dagen later, op zaterdag 8 januari, werd Fred verrast door het vrijwillige brandweerkorps van Grave, waar hij ook meer dan dertig jaar onderdeel van was. Hij werd met een brandweerauto opgehaald en aan het einde van de middag weer netjes thuisgebracht.

Fred is ernstig ziek en gaat snel achteruit. Hij heeft enorm genoten van de twee speciale momenten, want hij kon zo nog een keer sterke verhalen ophalen en tot slot afscheid nemen van zijn oud-collega’s van zowel het Radboud UMC als de brandweer. Iedereen was preventief getest om er een gezellige en veilige middag van te maken.

Freds broer, Marcellino Bogers, schreef een aangrijpend verslag van het bezoek aan het Radboud UMC:
De Stichting Ambulance Wens Nederland (waarvan de oprichter, Kees Veldboer, vorig jaar veel te jong overleed) vond en vind ik een prachtige organisatie. Ze vervullen de laatste wensen van terminale, immobiele patiënten en gaan met hen in een speciaal daarvoor ontwikkelde ambulance naar bijvoorbeeld de zee, op kraambezoek, naar een bruiloft, een museum of manege.

Persoonlijk kende ik niemand die er gebruik van had gemaakt, tot mijn nichtje onlangs een wensambulance inschakelde voor Fred, mijn oudste broer. Het was namelijk zijn wens om nog eens terug te gaan naar het Radboudumc in Nijmegen, waar hij langer dan dertig jaar werkte, als verpleegkundige. Dat het je laatste wens is nog eens een kijkje te nemen op je oude werkplek, zoveel kun je dus van je werk houden. En dat deed mijn broer.

Als vijftienjarige reed hij al mee op de ambulance; hij moest ervoor zorgen dat de patiënt plat bleef liggen. Hij leerde het vak vanuit de praktijk en met wat losse cursussen, zo ging dat vroeger, totdat hij uiteindelijk de A-opleiding moest hebben afgerond om zijn vak te kunnen blijven uitoefenen. Hij werd na deze opleiding een gewaardeerde vaste kracht op de spoedeisende hulp van het Radboud. Het vak paste goed bij Freds rusteloosheid, hij stond altijd klaar om uit te rukken en mensen te redden. Dat combineerde hij ook nog eens met zijn werk als vrijwilliger bij de brandweer. Fred heeft duizenden patiënten opgevangen, eerst op de ambulance en later op de spoedeisende hulp. Ik ben twee keer met hem op de ambulance meegereden om ervaring op te doen en ik heb veel van hem geleerd. Hij was deskundig en doortastend en sociaal en zacht tegelijkertijd.

De deuren gingen open, de wensambulance reed de spoedeisende hulp van het Radboudumc binnen. Mijn broer werd warm onthaald door oud-collega’s, er was een rondleiding over de afdeling, we dronken koffie in de koffiekamer, er werden oude en sterke verhalen opgehaald en steeds weer kwam er een oud-collega binnen die mijn broer kwam begroeten.

Het hoogtepunt was een bezoek aan het heli-dek, waar een traumahelikopter klaarstond, die speciaal voor mijn broer naar het Radboudumc was gedirigeerd. Een bevlogen verpleegkundig bemanningslid bleek dit te hebben geregeld, hij vertelde dat Fred mede aan de wieg gestaan had bij het inrichten van het trauma(heli)team en dat hij de plek van Fred had ingenomen toen deze in 1999 arbeidsongeschikt raakte.

Nadat Fred even achter de stuurknuppel had gezeten en weer op de brancard lag, steeg de traumahelikopter op. En toen maakte hij in de lucht een diepe buiging voor mijn broer. Het was een mooi en emotioneel moment, waarbij een van de beste verpleegkundigen van Nederland bedankt werd voor zijn werk.

Daarna was het voorbij, de wensambulance stond klaar voor vertrek. Fred liet vele jaren werk achter zich, zijn oud-collega’s zwaaiden hem uit, er werd niets gezegd, elk woord was overbodig geweest.

Op mijn beurt maak ik een diepe buiging naar de mensen van de Stichting Ambulance Wens. Hopelijk kunnen ze nog heel veel laatste wensen vervullen.

Bron: congressenmetzorg.nl