INGEZONDEN: Motorcross en rare mensen

Vorige week hebben we iets gezien wat je niet gaat geloven! Reeds eerder heb ik verteld over de ‘houtleggers’, dat zijn mensen die niet willen dat andere schepsels dan reeën, konijnen, vogels, koeien en bomen ‘ons bosse’,  oftewel De Maashorst, betreden. Als ze dat nu alleen maar opschreven of uitriepen, dan was dat geen probleem. Maar zij voegen de daad bij het woord en leggen overal in de bossen obstakels neer in de vorm van stapels kreupelhout, versleepte boomstammen, maar ook vermoorde jonge boompjes.

Ik zie je mond openvallen als ik het over vermoorde jonge boompjes heb. Maar we hebben het zelf gezien, en wij niet alleen! We zagen twee oudere mensen in de weer met een klein krom snoeizaagje, waarmee zij een jong boompje van ongeveer 5 tot 6 meter hoog inzaagden en vervolgens krom bogen tot een versperring over het pad. Ik ben verstandig geweest en ben met onze Zappatoo gewoon doorgelopen en heb net gedaan of ik niks gezien had. Ik moet met mijn korte lontje niet in discussie gaan met dergelijke types.
Mari uit St. Oedenrode en Tom uit Uden (mountainbikers) zijn ooit in zo’n hoop sprokkelhout gereden en flink gewond geraakt. Want dat is hun hoofdtaak, hout bij elkaar scharrelen en daar bergjes van maken, maar ook stukken boomstam op het pad slepen. Meestal zijn het grotere stukken kreupelhout en die kan ik gemakkelijk opruimen, maar ik ben ook niet meer zo sterk als 20 jaar geleden en een boomstam is net iets te veel.

Regelmatig rijdt er een roedel honden door het bos. Zes (of soms nog meer) sneeuwhonden trekken een quad (vierwielige motor) zonder motor(!) door het bos en dat is voor normale mensen een prachtig gezicht. Er zijn al meer ploegen actief en als je ze ziet moet je jouw hond even goed vasthouden, want andere honden hebben de neiging om aan te sluiten bij die optocht! Helaas vinden de houtleggers dit niet goed en nu moeten de hondenmenners eerst de route controleren voordat ze op pad gaan, maar soms zijn de houtleggers ze toch te slim af en staan zij met een heleboel honden aan een touwtje voor een boomstam of een berg hout. Dit is levensgevaarlijk, omdat de paden kronkelen en er dus beperkt zicht is. En je kunt nog zo’n hekel aan (daar zijn ze) motorcrossers hebben, je hebt niet het recht om hen te laten verongelukken!
Tom liet mij destijds door zijn mountainbikebrilletje kijken, dat zit vol modder en daardoor hebben zij ook beperkt zicht, maar hij kan het parcours dromen, tot zo’n kwalijk mens daar hout opstapelt.

Madelief rijdt met haar paard door het bos en als er weer een pad langs de draad van het grasgebied is dichtgelegd door die sukkels, dan moet zij haar ros daar keren. Moet je eens een keer proberen, een paard laten omdraaien als de weg één meter breed is met schrikdraad aan een kant. En dat allemaal door die mensen die het bos alleen voor henzelf opeisen!

En om nog even door te mauwen, in de Maashorst kom je ook ooit vervelende mensen tegen. Ik zal daar een voorbeeld van geven. Ik was vlakbij de Docus de Dasvijver en mijn hondje zat niet direct aan de lijn, maar wel ‘onder commando’. Ik groette een meneer en Zappatoo liep strak naast mij, zoals hij dat ooit op de cursus heeft geleerd. Dat commando heet ‘Aan de voet’ en wat er ook gebeurt, hij zal nooit wijken van mijn voet. Het hondje van de meneer vond het prima maar blafte wel even, Zappatoo gaf geen krimp. Toen zei die man: “Ge moet die stinkhond vasthouwe’, in mijn gedachten dacht ik over het commando ‘Attaque’, maar ik bleef zwijgen. Toen er vervolgens twee bekende mountainbikers langskwamen riep die man dat ze “wel op de paden moesten blijven in verband met het wild”. Ook die heren zwegen en die man riep ze nog na: “Met die rotfietsen en die rotmotoren”.

Ik dacht maar één ding: waarom moet dat nu zo? We moeten zo blij zijn met wat we hebben, waar kun je zo dicht bij huis zo ver wandelen in een prachtig gebied? Het is eigenlijk belachelijk dat overal poorten en borden en toezichthouders moeten zijn om de boel een beetje recht te houden. Voor mij persoonlijk had het gewoon altijd ‘Ons bosse’ mogen blijven, maar het ‘kumt zo es ut kumt’, dat Maashorstgedoe is er nu eenmaal. Dus laten we er maar het beste van maken.

Jan van As, Zeeland