Ilona van Daatselaar mag je voor een potje voetbal wakker maken

GRAVE - Ilona van Daatselaar is een echte Gravin, met voorouders in Grave en Escharen. Vanaf haar elfde jaar is ze volop met voetbal bezig. “Wel zelf spelen hoor, niet naar een wedstrijd zitten kijken. Ook de tv staat bij een voetbalwedstrijd niet aan. Ik ga liever trainen. En na afloop nog gezellig een potje kletsen en drinken. Met inachtneming van de coronaregels”. Een vrolijke jonge vrouw, moeder van twee kids en dochter van een ook al voetballende moeder. “Die heeft het me met de paplepel ingegoten”, lacht Ilona. Ze was een echte GVV-er toen het samengaan met Estria en SC Velp ter sprake kwam. “Was wel een dingetje”, zegt ze. (foto: Matt Gerrits)

Ilona van Daatselaar
“Ik ben 27 jaar geleden geboren in Grave. Na basisschool de Raamdonk en het Merletcollege ben ik naar het CIOS gegaan. Ik hield van paardrijden en voetbal. In die volgorde. Op het CIOS vond ik toch niet dat wat ik verder met mijn leven wilde. Ik zocht meer het sociale. En dat werd de studie Maatschappelijke Zorg. Na het behalen van het diploma ben ik meteen aan de slag gegaan. Ik werk nu in het zorgcentrum Compostella in Zeeland. Jos Somers, in Grave welbekend, is mijn direct leidinggevende. Ik heb het er geweldig naar mijn zin.’

Paardrijden
Op haar elfde was Ilona nog helemaal gek van paardrijden, vertelt ze. ‘Maar door omstandigheden kreeg ik andere coaches en vond ik het niet meer zo leuk. Omdat mijn moeder een fanatiek voetballer was, was de keuze snel gemaakt. Voetballen bij GVV’57. Daar ging het heel snel. Op mijn 16e speelde ik al bij Dames 1. Mijn tweede wedstrijd daarmee ging al voor het kampioenschap. Tegen de meiden van Estria. Een soort aartsvijand in die tijd. We wonnen en dat was mijn eerste kampioenschap. Ik voetbalde zo graag dat ik ook wel eens bij de dames van SCV of Estria meespeelde, als die iemand tekort kwamen. Ja, schrik niet, ik deed ook met het derde of vierde met de mannen van GVV mee als ze me nodig hadden. Ja, je mag me inderdaad een echt voetbaldier noemen”.
Toen Ilona zestien was, promoveerde ze met dames 1 van de zesde naar de vijfde klasse. ‘Feest! En ook daar hield ik van. Uitgaan, biertje erbij, het kon toen nog allemaal. Op mijn 21ste kreeg ik een dochtertje. Tot mijn 26ste week van de zwangerschap heb ik nog doorgevoetbald. Tot mijn teamgenoten zeiden dat ik nu toch echt moest stoppen. Na de geboorte van Guusje begon de samenwerking tussen de Graafse voetbalclubs”.

Fusieperikelen
Ilona is ook qua vertellen op stoom geraakt: “Eerst gingen SCV’58 en Estria samen spelen. Dat moest wel, omdat ze anders niet meer met volledige ploegen konden spelen. Wij konden nog wel vooruit, maar het liep niet over. Toch hielpen we elkaar waar nodig was en het moment dat we met zijn allen om tafel zaten was niet onverwacht. Het bestuur en de trainers wisten ons te overtuigen dat er niet veel keus was. Dus gingen we samen. En nu komt het. We hebben het er later vaak over gehad. Het was verbazingwekkend en mooi hoe snel dat samen voetballen voelde alsof het nooit anders was geweest. Van aartsvijanden tot ploeggenoten. Nu kunnen we er gelukkig om lachen. Toch was het niet meteen rozengeur en maneschijn. We zaten met 23 vrouwen in één team. Zonder trainer. Nota bene in de kroeg vonden we een oud-trainer die ons wel wilde helpen. Er was ook nog een probleempje dat wekelijks een aantal dames niet kon spelen. Maar ze zijn wel allemaal gebleven. Via mond-tot-mondreclame kregen we er gelukkig een flink aantal dames bij.’

‘Supertevreden over de sfeer’
Nu zijn we met 35 dames voor twee teams. Inclusief dames die zwanger worden of in de zorg werken en weekenddienst hebben, een mooi aantal. We zijn super tevreden over de sfeer en over wat we nu toch al samen bereikt hebben. Maar, ik sprak vóór dit interview mijn medespelers en ze hadden allemaal dezelfde vraag. Laat vooral in het artikel zetten dat nieuwe dames, een trainer, leiders en vlaggers niet alleen welkom zijn, maar dat we die echt nodig hebben. Echt nodig”.

‘We zijn voor niemand bang’
Laten we hopen dat trainer, leiders en vlaggers zich melden bij EGS’20, zodat de dames onbezorgd kunnen trainen en voetballen. Ilona: ‘Na de eerste grote twijfel of dit samen-spelen wel een optie zou zijn, is iedereen zo blij dat er een goede klik is. En de sfeer is superleuk, vóór, tijdens en na de wedstrijden.”

Een voorspelling nog voor de competitie? EGS’20 Dames 1 speelt nu vijfde klasse. Ilona: ‘We gaan voor promotie. En we zijn voor niemand bang!’