Graafse Annelies van Eck helpt getroffenen storm Lesbos

GRAVE - Annelies van Eck is geboren en getogen in Dordrecht. Ze werkte er, na haar schoolloopbaan, in het Diaconessenhuis Refaja als typiste op de patiëntenadministratie. “Ik typte er ook de menu’s voor de patiënten. Eigenlijk deed ik alles wat er getypt moest worden. Toen kwam ik John tegen. Ik was 31. Liefde met gevolgen. Ik zegde mijn baan op, zei “toedeloe” tegen mijn woonplaats, we verhuisden naar Apeldoorn, trouwden, kregen kinderen en ik ging aan de slag als secretaresse bij het Ministerie van Financiën in Apeldoorn. Omdat ik bij hetzelfde Ministerie bleef werken, maar de standplaats veranderde, verhuisden we in 1996 naar Grave en werkte in Nijmegen. Inmiddels heb ik alle diploma’s gehaald en werk nu in Breda”.

“Vrijwilligerswerk, iets doen voor de ander, dat zit in me. Ik heb een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. In Dordrecht al. Daar bracht ik op zaterdag eten rond. In Grave ben ik drie keer met de Henri Durant mee geweest. Ik vind het leuk om mensen aandacht te geven. Mijn liefde voor de medemens is groot. Waarom ik dit vertel? Nou, sinds 2012 komen we elk jaar op het eiland Lesbos. Mijn eerste bezoek was tijdens een bezinningsweek. En ik ben er met ons gezin blijven komen. Het is echt “ons” eiland geworden. De sfeer voelde heel onbevangen aan. Het werd een bijzondere plek. Lesbos zit in mijn hart. Het is een soort tweede vaderland geworden. Je begrijpt dat de schrik groot was toen ik in mei dit jaar in de krant las dat er door een zware storm grote verwoestingen waren aangericht. In Molyvos, waar we altijd naar toe gingen was de toestand vreselijk. In een baai waren twee badplaatsjes totaal vernield. Het gebeurde ’s morgens om 06.00 uur, dus de mensen lagen gelukkig nog in bed en nog niet op het strand. En in die tijd begint het toeristisch seizoen. Oh, ik voelde dat ik iets moest doen. En dat werd een inzamelingsactie op Facebook. Ik zit in drie groepen op social media over Lesbos. En via die drie groepen hebben we zoveel mogelijk geplaatst. Dat werkte goed, maar er kwam een probleem. Overmaken kon alleen via een creditcard. Dus zijn we overgegaan op tikkies. Dat liep hartstikke goed. Inmiddels had ik ook contact met Lesbos gehad. Met de locoburgemeester van Molyvos. Die vertelde me dat er een noodfonds kwam en ons opgehaalde geld kon daarin gestort worden. Ook de Minister van Binnenlandse Zaken was langs geweest en wist ervan. Maar ik hoorde een tijdje niks meer. Toen meldde de locoburgemeester me dat het politiek wat gevoelig lag, als zij zich ermee bemoeide. De schade was in Anaxos en Petra en zij was van Molyvos. Dus ik had wel 2100 euro opgehaald, maar wist niet aan wie ik het kon geven. Wist ook niet wie er schade had”.

Op ‘werkvakantie’
Annelies is niet voor één gat te vangen: ‘Als ik niets te weten kom, ga ik het zelf uitzoeken. Dus ben ik naar Jolanda Adams van drukkerij Adriaans gestapt, heb mijn verhaal verteld en vroeg of zij kaarten kon maken met de tekst After every storm there is always a summer. Met in kleine letters dat het om een kleine gift ging van Lesboslovers uit België, Engeland en Nederland. Want uit die drie landen kwamen de giften. Jolanda, met haar gouden hart, zei me dat ze die kaarten wel gratis voor me zou maken. Dat was haar gift. Wat een schitterend mens toch hè?’

‘Via mijn netwerk had ik een lijst met de namen van de gedupeerden gevonden. En afgelopen 23 augustus zijn John en ik naar Lesbos vertrokken. Daar hebben we de giften van alle donateurs onder de getroffen mensen verdeeld. Iedereen kreeg het kaartje en eenzelfde bedrag. Toevallig kwamen we ook iemand uit Molyvos tegen en ook hem konden we blij maken. De reacties waren overweldigend. Emotioneel ook. Van de verzekering kregen ze niks, want voor stormschade was men niet verzekerd. De dankbaarheid was groot en uitte zich op diverse manieren. We moesten kennis maken met familieleden en kregen uitnodigingen voor verjaardagen. Vele drankjes hebben we afgeslagen. Ach, en er was een man die ook op onze lijst stond, maar die zei dat hij maar weinig schade had, maar verderop woonde een mevrouw die zwerfhonden en –katten opving en die had wel veel schade opgelopen. Dus hij had liever dat het geld daarnaar toe ging. Mooi toch, zoiets? Ach, het was geen groot bedrag, maar het kwam recht uit de harten. Het gebaar telde. Ik vergeet nooit meer die grote, robuuste zeeman, die met tranen in de ogen tegen me zei : “You’re an angel”.