Soms gewoon even niet - Column Kenneth Steijvers

Deze week is mijn zoontje 7 jaar geworden. In de weken hiervoor deden we de voorbereiding zoals bij de meeste verjaardagen. Datums plannen, het thema voor het kinderfeest bedenken, uitnodigingen maken, het plaatje voor de taart bepalen. Maar ja, de dreiging van het naderende virus werd gaandeweg natuurlijk steeds groter. Totdat het coronavirus als een soort ongenode gast voor de deur is gaan staan, al het bezoek tegenhoudend.

Natuurlijk zijn de problemen op internationale schaal immens, zowel menselijk als financieel. Niemand weet waar het eindigt, maar dat de gevolgen ervan de komende tientallen jaren merkbaar zullen zijn, staat wel vast. En dat we nu offers moeten brengen om de schade enigszins te beperken ook. Maar leg dat een zesjarige maar uit, als je moet vertellen dat niemand op zijn verjaardag mag komen. Daar heeft de kleine doerak natuurlijk geen boodschap aan. Toch hebben we zijn verjaardag gevierd. Simpel, met ons viertjes en een aangepast programma. Er was zelfgemaakte taart die we in de Jumbo hadden gekocht, weliswaar slalommend om de andere klanten, er waren cadeautjes die waren besteld op internet om de winkel niet te hoeven betreden en we kregen berichtjes en filmpjes van de kinderen die er niet bij konden zijn. Zelfs de juffen hebben hem met een videoboodschap gefeliciteerd. Mooi en hartverwarmend.

Het mooiste van alles? Als je je kind in zo’n onzekere periode toch zo ziet genieten, dan is dat even het allerbelangrijkste en allermooiste. Dan gaat het even niet over alle coronaperikelen. Even niet die vreselijke beelden van patiënten op hun buik vechtend voor hun leven. Even niet ons zorgpersoneel dapper strijdend tegen een leger onzichtbare demonen. Even niet om 14:00 kijken naar het vernieuwde kaartje van het RIVM en schrikken van de nieuwe cijfers. Even niet het zoveelste evenement dat is afgelast of uitgesteld. Even niet tobben en zorgen maken of wij en onze naasten heelhuids uit de strijd gaan komen. Gewoon even niet.

Inmiddels is het avond. Een rij NU.nl pushberichten ontsieren de bovenkant van mijn telefoonscherm. Whats-app berichten met nieuws, speculaties en nieuwe gevallen ga ik stelselmatig af. Facebook bulkt van de berichten met een dubieus waarheidsgehalte. Soms lijkt het of ze beginnen te wennen, maar meestal is het schijn bedriegt. Ok, dan de televisie maar aan. Het journaal, Nieuwsuur, Jinek, Op1, Hart van Nederland, De Wereld draait door. Ieder programma lijkt volledig te afgestemd op dat ene onderwerp. Termen als pandemie, groepsimmuniteit, amateurvirologen, lock-down, thuisisolatie en pleerolplunderaars vliegen mij om de oren.

Uiteindelijk ben ik weer in de chaos beland, en voel mij in volledige staat van “onparaatheid”. Soms zou ik even, ja heel even, weer zeven jaar willen zijn.

Kenneth Steijvers