Corrie Tops twintig jaar vrijwilliger bij Wereldwinkel Grave

Door Annelies Graafsma

GRAVE - Hard werken kent ze van vroeger. “Thuis hadden we een bakkerij, in Groenlo, waarin ik altijd mee moest helpen”. Heel anders dan in de Wereldwinkel in Grave, waar ze nu ook al weer bijna twintig jaar met plezier als vrijwilliger haar steentje aan heeft bijgedragen. Corrie Tops, 83 jaar en bewoner van de binnenstad van Grave, mag nu even in de schijnwerpers staan tijdens het vieren van het 20jarige bestaan van de wereldwinkel Grave, vinden haar collega’s.

“Weet je”, zegt ze, “dat we prachtige artikelen in de Wereldwinkel verkopen? Komt u er wel eens? We verkopen thermo-doppers voor koude en warme dranken, mooie houten kerststalletjes, levensbomen en bijvoorbeeld ook leuke bonte sokken. Het is allemaal voor een goed doel en dat ik daar dan een onderdeel van ben, maakt mij blij. De winkel is echt mijn ding. Ik ben er nu nog maar een dagdeel per week. Op zaterdagochtend ben ik in de winkel. Verder val ik graag in als een collega niet kan of ziek is. Dat doen we allemaal, de sfeer onderling is echt fijn. Ik loop op andere dagen ook wel eens de winkel binnen voor een praatje, maar ik wil niet in de weg lopen”.

Veel mensen kennen Corrie van de tennisbaan, van het bridgen of omdat ze lange tijd de post rondbracht. “Ik werd 70 jaar toen ik tegen mijzelf zei ‘Corrie je moet iets gaan doen’. Bij de supermarkt zag ik een advertentie voor postbode. Ik ben meteen aangenomen en bezorgde de post in de binnenstad. Later moest ik ook de Dokter Kanterslaan erbij doen, van die buurt begreep ik niets, maar ik heb het toch enige tijd gedaan. Toen ik tegen elke dag postbezorging op ging zien, ben ik gestopt. Ik was toen 80 jaar. Wie werkt er nog op die leeftijd? Het is alleen maar fijn dat je het kunt, de contacten onderweg houden je ook op de been’. En daarnaast nu dus 20 jaar in de Wereldwinkel: ‘ik had het echt niet willen missen. Nog steeds verheug ik mij om op zaterdag in de winkel aanwezig te zijn. De klanten zijn ook fijne mensen”.

Positieve levenslust
De verschillende banen en daarbij haar positieve levenslust hebben haar het leven gemakkelijker gemaakt. Maar de vermoeidheid gaat nu toch meer en meer parten spelen. Het dwingt haar te kiezen en haar bezigheden aan te passen aan wat kan. Het bridgen houdt haar scherp, maar ook het bewegen is nog steeds belangrijk: “Het is alleen maar fijn dat je door kunt gaan, ik blijf hier ook zelfstandig wonen. Grave is klein, compact en de binnenstad is gezellig, mijn buren heel aardig. Ik ken veel mensen en veel mensen kennen mij. Dat doet me goed”.