Afbeelding

Marietje en Wiel Bens uit Escharen 50 jaar getrouwd: ‘Gun elkaar wat en laat iedereen in zijn waarde’

Escharen 2.579 keer gelezen

Door Freddy Klooté

ESCHAREN - De ontvangst op de boerderij van Marietje en Wiel Bens is allerhartelijkst. De sfeer zit er meteen in. Het zijn vlotte praters en na vijftig jaar huwelijk zijn liefdevolle blikken nog steeds aanwezig. Ze hebben het goed samen. Vanuit de serre hebben ze een ruime blik over de uitgestrekte landerijen die Escharen omzomen. Vijftig jaar getrouwd. “De tijd is voorbij gevlogen”, zegt Marietje. Beiden komen uit grote boerengezinnen. Ze weten wat hard werken is. Zagen dat thuis aan hun ouders. Toen Marietje met haar verkering in spe thuiskwam vroeg haar moeder wat hij deed. Het antwoord bracht moeder tot een soort wanhoopskreet: “Alweer een boer”. Marietje en Wiel kunnen er nog steeds hard om lachen.

Marietje Bens
“Ik ben geboren in Wanroij. In een gezin met negen kinderen. Vader was landbouwer en altijd bezig op de boerderij en moeder had het druk met de kinderen en diverse werkzaamheden op de boerderij. Op mijn vierde, het was 1953, zijn we verhuisd naar Landhorst. Naar een nieuw gebouwde boerderij. De oude boerderij brandde af. Landhorst bestond toen eigenlijk wel en niet. Er woonden wel wat mensen, maar er waren geen voorzieningen. Er was geen stroom, geen consumptiewater en er kwam ook geen krant. Dat was zo ook in het dorp. Er was wel een school en een houten barak deed dienst als kerk”. In een oud boek laat ze oude foto’s zien van een soort nederzetting die Landhorst heette. “Maar ik heb er de lagere school afgemaakt en deed daarna de huishoudschool in Sint Anthonis. Ik was veertien toen ik daarmee klaar was en ging overal werken. Thuis en bij buren. Zo kwam ik bij een gezin in Huize Padua te werken. Dag en nacht was ik daar, met in het weekend wisselende diensten. Een fantastisch gezin, waar ik ook veel heb geleerd. De mevrouw leeft nog en die zie ik nog regelmatig. Omdat het gezin muzikaal was heb ik ook op dat gebied veel geleerd. Wij hadden een accordeon en ben naar de muziekschool in Gemert gegaan. In die tijd kwamen de muziekmissen in de kerk en daar gingen wij spelen en zingen. Op mijn twintigste ben ik bij Jeugdzorg begonnen”.

Wiel Bens
“Ik ben in Escharen geboren. Als zesde in een gezin van acht kinderen. Mijn vader was boer en mijn moeder was van alles. Ze zorgde voor de kinderen, voor de varkens, kippen en koeien en werkte ook nog op het land. We hadden ook asperges, dus die maanden was het vreselijk druk. In Escharen ben ik naar de lagere school gegaan, gevolgd door de mulo, bij de fraters. Maar ik wilde het liefste boeren. Thuis. Daar had ik zin in. Dat werk lag me wel. En, als enige van de kinderen, ben ik dat ook blijven doen. Op de boerderij aan de Veldweg. Ik woonde thuis”. Het uitgaansleven speelde zich in die tijd af in ’t Huukske en bij d’n Bens in Langenboom. De zondag was een drukke dag. Ik voetbalde bij Estria I, maar kon niet meespelen in de derde helft. Want ik moest snel naar huis om de koeien te melken en daarna met de vrienden uit. In die tijd was het in de dansgelegenheden “vol is vol”.

Samen
Het waren de jaren dat jongens en meisjes elkaar ontmoetten tijdens dansavonden of tijdens de kermis. Marietje: “Op de kermis in Rijkevoort kwam ik Wiel tegen. Aan het eind van de middag vroeg hij of hij me naar huis mocht brengen. Dat mocht. Met één hand op zijn schouder hing ik op mijn fiets achter de brommer van Wiel. Toen hij me in Landhorst had afgezet dacht ik plotseling dat ik zijn naam niet wist. Nou, dat kwam dan volgende zondag op de kermis in Mill. Daar werd ik echter ziek en vroeg aan mijn vriendinnen of ze Wiel voor me wilden gaan zoeken. Helaas konden ze hem niet vinden. We hebben toen een jaar op elkaar gewacht”. Op de kermis in Oploo, dus één jaar later vonden ze elkaar weer terug. Om elkaar nooit meer los te laten. “Op een zondagmiddag mocht ik bij haar thuis komen. Een soort keuring”, lacht Wiel. “En ja, ondanks het feit dat ik alweer een boer was, mocht ik blijven en hadden we verkering”.
Na zes jaar verkering zijn Marietje en Wiel getrouwd. Wiel: “We zijn bij ons op de boerderij gaan wonen. Toen mijn ouders verhuisd waren, hebben we alles verbouwd. Met hulp van mijn broers. Een drukke, maar onvergetelijk mooie tijd”. Marietje knikt instemmend. In 1974 werd een tweeling geboren en het echtpaar werd verder verblijd met een dochter, die in 1978 het levenslicht zag.

Hobby’s
Marietje Bens hield van korfbal tot er geen club meer over was, zong in de kerkkoren in Escharen en Beers en bij de Vrolijke Vrollie in Ravenstein, is actief in de Esterse Vrouwen Actief (EVA), werkt in de Esterse kerk met poetsen, verzorgen van de bloemen, doet al 40 jaar aan volksdansen en is daar leidster en Is vrijwilliger in Hospice de Cocon in Sint Anthonis. In 2019 was dat voor Koning Willem-Alexander reden om haar met een Koninklijke Onderscheiding te belonen. Wiel: “Ik houd van buiten zijn. Ik ga al 30 jaar drie keer in de week zwemmen. Voor rikken mogen ze me wakker maken. Ik zit in de schoffelploeg van het kerkhof. Ook werk ik nog steeds mee op het land, bijvoorbeeld bij het beregenen. Verder lees ik graag de krant en agrarische tijdschriften”.

Twee mensen die genieten van elkaar en het geluk dat ze hebben.

Afbeelding
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant