En weer trilde de aarde - Column Freddy Klooté

Ach, wat willen we toch graag de baas zijn over de aarde. Door sommigen “onze” aarde genoemd. Niks te “onze”. De aarde doet wat ze wil. IJstijdje doen? Geen probleem voor die ronde bol. Beetje warmer? Pfff, geen probleem.

Weer kregen we een dramatische waarschuwing van de superieure aardbol. In Marokko trilde de aarde. Alweer, na Turkije en Syrië. Duizenden doden. De geschiedenis is doordrenkt met het bloed van de trillende aarde. Plateaus die over of tegen elkaar schuiven? Ja, maar niemand weet wanneer. Voeg daar nog storm Daniel in Libië bij en de chaos is compleet.

En weer gaan we geld inzamelen. Om ons geweten te sussen? Ons collectief geweten? Dat jongleert tussen zinloze oorlogen, teveel snoepen van wat de aarde ons geeft, onverdraagzaamheid, jaloezie over rijkdom, olie en gas.

Het ergste is dat we van al die ellende niet eens iets leren. We gaan gewoon door met elkaar en onze levensbol pesten. En die oorlog? Is die echt ver weg? Of doen we ook mee? Leveren we ook spullen om oorlog te voeren? Geven Nederlanders les aan oorlogvoerenden hoe ze de vijand des te harder kunnen treffen?

We zijn het al gewoon om mensen verdrietig met grote zakken met lijken rond te zien lopen. In Oekraïne, Turkije, Syrië en nu weer Marokko. Weer een stroom vluchtelingen die ronddoolt, probeert aan de ellende te ontsnappen. Over land, vaak met een omweg, over zee, vaak richting bodem. Diegenen die in ons land aankloppen vinden opvang in een overspannen markt van mensen die hier naar toe zijn gevlucht. Het is te veel geworden om nog te behappen. Of het is niet goed geregeld. Of de verantwoordelijken durven geen “nee, even niet, geen plaats”, te zeggen. Of kunnen dat niet door een spinnenweb aan verdragen met andere landen of instellingen. Europa, NAVO, Verenigde Staten, UNHCR, COA, gemeenten, provincies, Stichting Vluchtelingenwerk, Stichting Zus, Stichting Zo. Velen willen wel, maar de praktijk blijkt weerbarstig, grenzen lek, administratie overbevraagd.

En weer trilde de aarde en gierde de wind. Weer beelden van verwoesting, die veel lijken op vrijwillige verwoesting door oorlog. Gesjouw met stenen, rotsblokken. Lijkenzakken. Tranen. Eenzame kinderen. Hartverscheurende taferelen. Alweer liet de aarde zien wie hier eigenlijk de baas is.

Laat ons weer maar hulp sturen en weer hopen dat alles op de juiste plaats terecht komt. Laat de voetballers maar weer rond de middenstip staan. Laat het dan maar weer één minuut stil zijn, waarna het gejuich weer losbarst. Gejuich…

Freddy Klooté