Noten kraken - Column Freddy Klooté

Afgelopen zaterdag was het weer zover. De finale van het Eurovisie Songfestival. Zo’n 200 miljoen kijkers uit Europa en vele landen daarbuiten konden zich vergapen aan schitterende lichtshows, een dolenthousiast publiek en vooral veel lawaai. Vrouwlief en ik hebben er een paar seconden van gezien en zijn toen de echtelijke sponde ingedoken. “Hier zijn we te oud voor”, was onze motivatie om dit miljardenproject aan zijn lot over te laten.

In bed kwamen de oude herinneringen aan dit festival weer naar boven. Omdat wij nogal vroeg tv hadden zag ik thuis het eerste songfestival. Het was 1956 en ik was 12. Met belangstelling voor sport en muziek. Het was vanaf het begin bij ons thuis voortaan jaarlijks een strijd hoe het België en Nederland zou vergaan. Mijn moeder was een rasechte Vlaming, mijn vader Nederlander. Mijn zusje Lily en ik zweefden daar altijd ergens tussenin. In 1964 had ik zelf een band, met wel iets andere muziek dan dat op het Songfestival ten gehore werd gebracht. Voor het Nationaal Songfestival was Anneke Grönloh zonder voorronde al zeker van deelname aan het Songfestival. Een Nederlandse jury verdeeld over alle provincies moest uit drie liedjes het lied kiezen waarmee Anneke naar het Eurovisie Songfestival zou gaan. Wie schetst mijn verbazing toen ik werd gevraagd om in de Zeeuwse jury plaats te nemen. De jury zetelde in Sint Kruis, een deelgemeente van mijn geboorte- en woonstad Aardenburg. Samen met de zusjes Brakman, die als duo ook regelmatig optraden in de omgeving. Leuke en spannende avond was dat. Onze keuze haalde het natuurlijk en Anneke werd op het grote festival mooi tiende.

De jaren daarna zijn me niet helder voor de geest gebleven, wat het Songfestival betreft. We keken in het café van tante Jo en haar man Piet. Met een leuke, en vooral ook dorstlustige groep. Omdat we een mooie plek wilden hebben, waren we vroeg ter plekke. Op het moment dat het Songfestival begon, zat de stemming er al goed in. In de pauze haakten al enkele muziekliefhebbers af. En na het laatste lied, was het wachten op de uitslag voor eenieder teveel. De volgende ochtend hoorden we pas wie er gewonnen had. Ik hoor het vrouwlief toen nog zeggen: “Deed die ook mee?” In die beginjaren werd een artiest nog begeleid door een echt orkest. Toen dat vervangen werd door een geluidsband, kwamen de eerste krassen op het Festival. De zangers en zangeressen begonnen zich steeds vreemder uit te dossen, er kwamen dansen bij en het lied leek ondergeschikt te worden.

We zijn nu in 2023. Voordat het aangewezen duo, dat ooit wel eens voor een zaal met 200 mensen had opgetreden, op het podium verscheen, waren er al vele harde noten gekraakt. Valse ook. Het duo haalde de finale niet eens.

Met weemoed keken vrouwlief en ik elkaar aan. En dachten aan tante Jo en Piet.

Freddy Klooté