Songfestival - Column Jan van As

Over dit onderwerp is al veel gezegd en ik vraag mezelf af of de lezer nog wel meer wil weten over de hopeloze strijd van Mia & Dion en de valkuil voor Duncan…

Tot ik op de donderdag van de tweede ronde iets heel raars meemaakte. Eigenlijk waren we al gewaarschuwd, want iedereen zei dat de tweede ronde veel zwakker was dan de eerste, daar zou ons duo wel door zijn gegaan naar de finale. En dat het zwakker was, dat klopte!
Toen ik zat te kijken kwamen er al appjes binnen van vrienden en vriendinnen en familie, en daarbij was ‘bagger’ het meest gelezen woord. En het was inderdaad niet om aan te gluren, het was meer een Europese wedstrijd ‘Wie kan het hardst gillen’. En het leek ook of iedereen het hardst kon gillen als ze daarbij op de grond gingen liggen kronkelen. Sommige liedjes waren best wel goed, maar halverwege begonnen ze dan toch maar weer te gillen.

Toen ik naar de keuken ging voor een biertje - je moet tenslotte iets doen om het vol te houden - was er een overzicht van alle liedjes voor het stemmen. Als je al dat gegil dan op afstand achter elkaar hoort, zou je bijna denken dat er een commercial voor een griezelfilm op tv is. Er waren wel mooie liedjes bij, zoals die Kelly-family, maar ook daar begint er dan weer zo’n mokkel te gillen en te kronkelen.
Ik heb het wel volgehouden! Compleet met de uitslag etcetera. En daar was wel iets moois te zien. In de pauze van het stemmen was er een optreden met drag queens, dat was erg indrukwekkend.

Als je daarna gaat zappen langs de diverse tafels van onze talkshows besef je weer eens hoe zinloos al die talkshows kunnen zijn. Er worden mensen aan tafel gehaald die het zogenaamd beter moeten weten of het ooit wel eens een keer beter geweten hebben. Op een keiharde manier wordt onze afvaardiging afgebrand en daar nemen ze dan Duncan ook maar bij mee. Ook hij moet weg!    
Per ongeluk viel ik bij Shownieuws met al die hoge krukken binnen en daar zit helemaal ’n zootje koppensnellers, van wie ik denk: ‘Wat heb jijzelf eigenlijk ooit gepresteerd?’ Daar zitten mensen die een hekel hebben aan andere bekende mensen en daar dan de kans krijgen om er volop over te orakelen. Wannen ermoei!

Toen jaren geleden onze beste zangeres bereid was om te gaan, werd dat beslist door een klein kringetje mensen. En Anouk deed het heel erg goed, dus hadden we het gevonden. Diverse andere gevestigde artiesten volgden: Waylon, Douwe Bob, Ilse de Lange, Jeangu etcetera en Duncan won het zelfs. Maar nu is het fout gegaan, dus moet het systeem op de helling en als je dan toch denkt dat je het beter weet, neem dan contact op met de organiserende mensen. Misschien heb jij als ervaringsdeskundige wel de gouden tip, ga ze maar eens vertellen hoe het moet. Toch? Maar je kunt ook aan de tafels gaan zitten en jouw zieke mening overal uitbraken waarna je weer veilig naar huis gaat, nadat je hebt afgerekend, zonder iets bij te dragen. De lezer zal inmiddels wel gemerkt hebben dat ik geen fan ben van de Gerards, Jamai’s, Ronalds en Fritsen van deze wereld.

Terwijl ik dit tik is Jolwin op onze zender; hij draait een liedje van Armin van Buren en ik krijg een idee voor onze deelname van volgend jaar. We laten Emma Wortelboer drie minuten heel hard gillen en over de grond kruipen en daar zet Armin dan een vette beat onder…
Duncan stal de show in een enorme leren jas met You’ll never walk alone. Dat liedje is niet het eigendom van Lee Towers, het komt uit een musical van Rodgers en Hammerstein uit 1945 en was voor het eerst een hit van Frank Sinatra en Gerry and the Pacemakers uit Liverpool(!) hadden er in 1963 ook een wereldhit mee. Duncans uitvoering was voor mij het hoogtepunt van de show en misschien wel van de hele week! Lee Towers maakte domme opmerkingen over Duncan, maar trok de dag erna zijn keutel al weer in, want hij heeft geen gelijk. Duncan Laurence is een enorm talent en is wereldberoemd. Op dit soort mensen moeten wij in Nederland kei-zuinig zijn.

Jan van As