Wedden? - Column Freddy Klooté

De wat ouderen onder ons herinneren zich vast nog het programma ‘Wedden dat’. Gepresenteerd door Jos Brink, daarbij geassisteerd door Sandra Reemer. Het ging om een weddenschap. Kan iemand dit wel of niet? Wedden zit ons in het bloed. Al als kind hoorde ik vaak over allerlei uitdagingen, met als vervolg: “wedden dat ik dat kan?” De weddenschap varieerde van over een sloot springen tot op de rug van een paard gaan zitten. Of met één grote knikker drie kleintjes raken. Aan de inzet mocht niet getornd worden. Wie zijn verlies bij een weddenschap niet afbetaalde werd het pispaaltje van het schoolplein.

Later kwam de voetbaltoto. Met fabelachtige geldprijzen van soms wel een 50.000 gulden. Je mocht ook niet meer dan twee gulden inzetten, je werd geregistreerd en de prijs werd in tegoedbonnen uitgekeerd. Allemaal details die door onze bezorgde overheid waren bedacht. ‘Ter bescherming van de domme burger, die kans liep om verslaafd te raken.’ Terwijl in het buitenland volop gegokt werd, de prijzen fabelachtig hoog waren en er verder geen gezeik meer aan je oren was, slaagde de voetbaltoto hier in eerste instantie niet. Gek hè?
Dat de overheid je beschermt is natuurlijk prima. Maar dat bescherming overslaat in betutteling was en is een grondhouding van Den Haag. Ze denken daar al eeuwen dat de burgers niet op eigen benen kunnen staan.

Hoe ik daar op kom? Wel, sinds 1 oktober 2021, nog geen jaar geleden, zijn de online kansspelen gelegaliseerd. Je mag dus, net als toen je kind was, op allerlei dingen wedden. Maar die gokbedrijven willen graag meer klanten en gaan dus reclame maken. Ze gebruiken daarvoor bekende oud-sporters. Dat wekte irritatie bij nogal wat kamerleden en dus mogen geen bekende Nederlanders meer gebruikt worden om bepaalde vormen van weddenschappen van harte aan te bevelen. Die koppen van Wesley Sneijder, Andy van der Meijde en Wim Kieft schijnen ons aan te zetten tot gokverslaving. Mijn god, wat een betutteling weer. “Kinderen en kwetsbare Nederlanders kijken ook naar wedstrijden en zien dan die reclameborden misschien wel.” Verbied dan ook bepaalde kermisattracties maar, waar je eendjes met een cijfertje op de buik uit het water mag vissen, en je niet weet of je met een grote beer of met een lolly naar huis kunt. Die spanning is toch keileuk en als ouder kun je na twee keer zeggen dat het genoeg is. Net zoals je thuis ook bepaalt wat en hoeveel een kind van iets krijgt. En of je ze een snoepje geeft. Of een cola. Of zoete pudding. Op het verbod daarvan moeten we nog even wachten. Er is namelijk niemand meer voorhanden om overtredingen te controleren.

Gut, gut, wat is de regering toch bezorgd over ons welzijn. Vraag dat maar aan de Groninger beefgeneratie en de slachtoffers van de toeslagenmisdaad.

Freddy Klooté