Lachen - Column Freddy Klooté

Vorige week “behandelde” ik de kommer en kwel op de bol waarop wij tijdelijk mogen verblijven. Tijdelijk ja. Dus vooral kijken of er ook nog dingen zijn waarmee we kunnen lachen. Gewoon dagelijkse dingen zoals om vrouwlief Ria die geplaagd wordt door vliegen. Nazaten van mijn vriend en vlieg Peter-Jan uit een eerdere column, die ze zonder pardon plat sloeg. Ik heb haar gewaarschuwd: “Familie en vrienden van Peter-Jan komen terug om wraak te nemen”. Hahaha, uitgeput ligt ze in haar fauteuil, na alweer een jacht op zo’n onschuldig beestje. Afgelopen nacht hadden ze haar ook al onzedelijk betast, aldus vrouwlief in een reactie.

De slappe lach is voor mij het maximaal haalbare in mijn verblijf hier op de bol. Die kreeg ik alweer een paar weken geleden. Bij tv-uitzendingen over de feestelijkheden bij het platina-jubileum van de Engelse Queen. Het begon al met Trooping the colour. Een jaarlijkse gebeurtenis die mijn lachspieren een grondige beurt geeft. Weer lag ik naar adem happend op de bank. Voor wie het gebeuren niet kent: Hare Majesteit neemt jaarlijks een presentatie van de deftige tak van het leger af. Je hebt vast wel ooit van die rood-gejaste figuren gezien met zo’n kolossale berenmuts op. Nou, en dan moet je zo’n hele kolonie bij elkaar zien. Te voet of te paard. Mijn God, dat is al lachen. Als ze de ruimte vóór het paleis bereikt hebben, vinden er allerlei gekke dingen plaats. Zo geeft zo’n hoge piet met een berenmuts een vaandel aan een collega. Nou, alsjeblieft, hier is het vaandel. Veel plezier ermee. En dan gewoon weer naar je plaats lopen. Nee hoor. Stapje vooruit, vaandel van links naar rechts voor de borst, hakken tegen elkaar, vaandel weer naar de andere kant. Dan doet de ontvangende berenmuts weer wat zeer spastische bewegingen en als je denkt dat hij nu het vaandel wel krijgt, gaat dat weer hup-hup naar de andere kant van de borst. Weer geklap van de voeten tegen elkaar en na zo’n minuut of tien heeft de ander eindelijk zijn vaandel te pakken. Wie denkt dat hij er dan meteen vandoor is, heeft het mis. Weer van die vreemde bewegingen, terwijl enkele duizenden collega’s op de achtergrond moeite doen om hun paarden in toom te houden. Na het vaandel is het de beurt aan de hardschreeuwers. Die zitten op hun paard en schreeuwen naar hun manschappen dat ze netjes in de rij moeten gaan staan. Staan ze net goed, en hij schreeuwt weer dat ze allemaal naar links moeten. Op hun paarden hè. Ik kom echt niet meer bij. De collega-hardschreeuwer van het staande leger schreeuwt op zijn beurt iets volkomen onverstaanbaars, en hup, daar gaan alle mitrailleurs van rechts naar links. Hahaha, en dan weer naar de andere kant. Waarom? Ik zou het niet weten.

Vrouwlief komt binnen met de koffie. En de krant. “Poef” gaat die tegen het raam. Alweer familieverlies van Peter-Jan.

Freddy Klooté