Vluchtelingen (3) – Column Jan van As

Het is toch te hopen dat het Brabants Dagblad van haar editie Uden-Veghel van zaterdag 25 juni een paar kranten naar het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) heeft gestuurd, ter attentie van de paar honderd mensen die richting Zeeland/Oventje gaan komen. Want wat daar op de voorpagina staat, zal hen gegarandeerd een hart onder de riem steken.

Met grote letters staat daarboven: ‘Wanneer je een glimlach geeft, krijg je een glimlach terug’. Daaronder staat het verhaal van Diederik Deriemaekers en zijn gezin, waar een moeder aan het roer staat die wij in het dorp ook kennen door haar winkel. Persoonlijk ken ik ze niet, ik kom daar vaak met Zappatoo langs als we terugkomen van een wandeling over het Duits lijntje en richting het Festilentterrein lopen. Na heel veel keren langskomen weten hun hond(en) ons nog altijd te verrassen door plotseling achter het hek te verschijnen en Zappatoo op z’n Belgisch blaffend te vertellen dat er niet met hen te spotten valt. Aan hun poort hangt een bordje met vermelding van alle gezinsleden met hun voornaam. Ik vraag me altijd af of Lander naar de voormalige gemeente Landerd is genoemd.
Ik durf gerust te stellen dat in het merendeel van de Zeelandse huizen het artikel van ‘Diederik den Dierendokter’ besproken is. De familie woont hier al zo’n 20 jaar en zijn eigenlijk Belgen! Zelf woon ik hier al bijna 50 jaar (feestje?) en regelmatig hoor ik dat ik ‘eigenlijk ginne Zellander ben’ en dat zeggen mensen van 30 bijvoorbeeld. Maar in deel 1 van dit ‘feuilleton’ heb ik reeds gezegd dat ik Zeeland ervaar als een gastvrij en tolerant durpske. Ook de familie van de dierendokter zal niet klagen over de Zellanders of de Uiventjese mensen. Hopelijk gaat dat ook goed komen met de vluchtelingen.
Heel veel mensen denken positief over de mensen die op de vlucht zijn geslagen en ik kom ook mensen tegen die eigenlijk best wel iets willen doen, maar niet weten hoe je dat moet regelen. Ik zeg dan dat ze even het gemeentehuis moeten bellen of vragen bij iemand die dat al doet. (Kings and Queens!)
Op mijn vorige (2) stukskes kwam uiteraard reactie, ook in mijn brievenbus (lieve kaartjes) en op de mail. Iemand kwam helemaal van de fiets afgestapt om mij te zeggen dat ie mij het liefste in ‘munne smoel zoi spiertsen…’ Duidelijk geen Zeelander, want spiertsen betekent over de Maas spugen en dat heet in Zeeland spouwen. Een zielepoot van over de Maas dus die naar verkeerde mensen luistert en zelf geen mening heeft. Iemand sprak mij aan en die had zorg over het gemeenschapsgeld. Hij weet wel dat die mensen moeten worden opgevangen, maar waarom hier en op onze kosten? Het is inderdaad indrukwekkend om te zien wat er allemaal wordt gebouwd aan de Boekelsedijk en dat moet wel heel veel geld kosten. Toch denk ik niet dat we na afloop een acceptgiro van de gemeente in de bus gaan krijgen.
Zijn medefietser is bang dat de samenstelling van de bevolking van Nederland door al dat gesleep met mensen ‘verdund’ zal worden (van welke uil komt deze uitdrukking ook alweer?) en over 50 jaar zal de bevolking er hier totaal anders uitzien. Toen ik zei: ‘Tsja... over 50 jaar’ noemde hij MIJ een egoïst.
Als jullie dit lezen dan zijn ze inmiddels aangekomen en volgens de foto in de krant is er voor iedereen een fiets! Deze mensen hebben al minstens twee adressen versleten en officieel zijn ze hier ook maar voor even… Voor degenen die even moesten gniffelen toen deze senior het woord ‘acceptgiro’ gebruikte, die bestaan nog en ik kreeg vanmorgen nog een acceptgiro van het Leger des Heils. En daar moet je altijd aan geven!

Jan van As